بقایایی که در حال حاضر در این ساحه باقی مانده است، کاخ و قلعه مستحکم است که در 3 سپتامبر 1879 صحنه کشتار هیئت بریتانیایی به رهبری سر لوئیس کاویگناری بود. این رویداد در واقع همان جنگ دوم انگلیس و افغانستان (1879-1880) میباشد. در پایان این درگیری، بیشتر استحکامات بالا حصار توسط نیروهای امپراتوری بریتانیا ویران شد.

سیستم دفاعی بالاحصار

بالاحصار بخش از شهر کابل است که تا امروز مکررا به منظور اهداف نظامی استفاده شده است. این ساحه ای شهر کابل از گسترش غیررسمی شهر که در دهه‌های اخیر شتاب خاصی پیدا کرده، در امان مانده است. مشاهدات باستان شناسی انجام شده توسط دافا از سال 2007 نشان میدهد که این ساحه مشخصات قرن دوم قبل از میلاد را در خود دارد. پیشرفت های دفاعی قابل توجه در بالاحصار بیشتر در سالهای پس از میلاد صورت گرفته است. این ساختار های دفاعی قابل توجه در انتهای غربی خط الراس صخره‌ های ایجاد شد که اکنون به نام شیر دروازه شناخته می‌شود. این دیوار ها مربوط به دستگاه مرکزی است که توسط این دیوار ها احاطه می شود. این ساختار دفاعی یا دیوار های احاطوی مرز جنوبی شهر و همچنین قله کوه آسمان و صومعه های بودایی مستحکم را در حوضه کابل (تپه نارنج، تپه مرنجان و غیره) در بر میگیرد

بالا حصار یک سایت استراتژیک

سازه‌های دفاعی بالا حصار بر اساس سیستمی از "تراس‌"ها سازمان‌دهی شده‌اند که بستر ساحه را سنگ میپوشاند و در نقطه بالاتر، چیزی را می‌توان به عنوان "استوپه"[معبد] تحلیل کرد. باتلاق های غرب و شمال این ساحه مکان مناسبی برای شکار و همچنین حفاظت ایده آل از دسترسی به بالاحصار بوده است. این ساخت و سازها همچنین بهترین راه برای کنترل چهارراهی مهم شهری کابل است که اهمیت آن در منابع تاریخی مانند "کتاب بابر" به خوبی ثبت شده است: بابرشا اکثریت اوقات را در کابل میگزراند، وی در کتاب خاطرات خود (1483-1530) به این موضوع اشاره نموده است.

بالاحصار ظرفیت بزرگ برای باستان شناسی

این سایت در همین اواخر محل ارتش افغانستان بود، مبنی براین آسیب های زیاد از غارت و حفاری های غیر قانونی در آن دیده نمیشود و دارای پتانسیل بالای باستان شناسی است. توقع میرود در سالهای آینده برنامه ای مرمت و کاوش های گسترده ی باستان شناسی در آنجا انجام شود.